Հայրենական բոլորապտույտ, փոթորկավտանգ քամի է... Ավազահատիկներն ու փոշին փակում են մեր աչքերը։ Հարկ է ձեռքերը թաշկինակներ անել` մաքրվելու համար մանր-մունր երևույթներից, շեղումներից, առկա կուրությունից, որ անցնելիք ճամփան հստակ լինի։
Այս անտեսողությունը փոսավտանգ է, սայթաքումը` անխուսափելի։
Հուշարարներն ու խորհրդատուները վիճակը չեն շտկելու։
Երկրին պետք են վարպետ պատշար և սիրո, նվիրումի շաղախ ցածից տվող ձեռքեր, որ մեր խալխուլ, արդեն փլատակվող պատը սկսի նորից բարձրանալ։
Իսկ ու՞ր է նա: Եթե կա, թող ձայն հանի, որ ավերակման հսկա մուրճը մինչև հիմք չհասնի, և մեր հույսը չդառնա սպանված թռչուն։
Հռիփսիմե Հովհաննիսյան